Gmina Jarocin położona jest w Kotlinie Sandomierskiej. W przeszłości niemal cały obszar kotliny zajmowała Puszcza Sandomierska, która we wczesnym średniowieczu stanowiła naturalną granicę pomiędzy królestwem polskim i księstwami ruskimi. Ostatecznie do Polski przyłączył ją dopiero Kazimierz Wielki. Przez długi czas, ze względu na trudne warunki naturalne: gęsty las, bagna i tereny podmokłe oraz liczne rozlewiska rzeczne, nie była zasiedlana przez większe skupiska ludzi. W początkowym okresie rozwoju osadnictwa, była miejscem schronienia dla niepokornych chłopów, którzy chronili się w nieprzebytych kniejach przed pańszczyzną, dla zbiegów ściganych przez prawo oraz jeńców wojennych, osadzanych tu z rozkazu królewskiego. Pierwsi osadnicy utrzymywali się głównie z bogactw naturalnych lasów i rzek. Oprócz łowiectwa i myślistwa zajmowali się również bartnictwem. Pod koniec XVIII w. rozpoczęło się ożywienie gospodarcze w życiu miast i wsi. Miało to także ogromny wpływ na rozwój zorganizowanego osadnictwa w terenach puszczańskich. Tworzący się przemysł potrzebował bowiem dużych ilości drewna a także produktów z niego wyrabianych, takich jak: węgiel drzewny, potaż, smoła, dziegieć, terpentyna. W tym to głównie okresie powstają wioski i osady położone na terenie obecnej gminy Jarocin.
Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich z 1882 roku:
Szwedy albo Szwedów, wólka do Jastkowic, powiat tarnobrzeski, składa się z 40 domów i 207 mieszkańców. Leży na lewym brzegu potoku Bukowego (prawy dopływ Sanu), w lesistej i piaszczystej równinie, wzniesionej 178 m. n.p.m. Od północy otacza ją las, od wschodu wydmy piaszczyste, na południu graniczy z Bukową czyli Domosławą i Wołoszynem. Powstała w XVIII w., może przez osiedlenie jeńców szwedzkich.
Kesz jest zlokalizowany przy mostku na Bukowej w pobliżu Szwedów.