W latach 1758-1766 został wybudowany, istniejący obecnie, murowany kościół w stylu barokowym. Jego fundatorem był Eustachy Potocki, zaś architektem prawdopodobnie Jakub Fontana. Biskup Jan Lenczkowski dokonał 25 lipca 1779 r. konsekracji tego kościoła, nadając mu wezwanie św. Marii Magdaleny.

            Z pracą duszpasterska łączyły się też ważne zadania społeczne: oświatowe i charytatywne. Przy parafiach istniały zazwyczaj szkoły początkowe, w których uczono umiejętności czytania, pisania, rachunków, śpiewu.

            W parafii sernickiej od początku jej istnienia funkcjonowała także szkoła parafialna, której dokument fundacyjny zapewnił udział w uposażeniu parafii. Przestała ona funkcjonować w drugiej poł. XVIII w.

W ramach działalności charytatywnej parafia prowadziła szpital zapewniający utrzymanie i opiekę ubogim starcom i kalekom z terenu parafii, nienadającym się do pracy i nie mającym utrzymania przy rodzinach. W zamian za opiekę zlecano ubogim przebywającym w szpitalu troskę o porządek w kościele parafialnym. Pierwsza wzmianka o szpitalu sernickim pochodzi z 1650 r. Dom szpitalny wystawiony był przez dziedzica, natomiast ubodzy pozostawali na utrzymaniu plebana i żyli z dodatków płynących z jałmużny. Z biegiem czasu zaniechano troski o szpitale i ubogich, głównie za rządów niedbałego F. Tomaszkiewicza.

            Kapłani zatrudnieni w pracy parafialnej wykonywali także obowiązki ważne dla państwa. Ze sprawowaniem sakramentów łączył się również obowiązek rejestrowania odbytych w parafii chrztów, zawartych małżeństw oraz liczby zgonów. W taki więc sposób duchowni stawali się urzędnikami stanu cywilnego.

Parafia, jako najmniejsza zorganizowana jednostka terytorialna, była do XIX w. ważnym ogniwem dopełniającym administracyjny aparat państwowy. Rozporządzenia władz państwowych docierały do ludności głównie za pośrednictwem ośrodków państwowych. Rozporządzenia władz państwowych docierały do ludności głównie za pośrednictwem ośrodków państwowych, ale także przez ambonę.

            Pod względem administracyjno – gospodarczym wioski należące do parafii sernickiej stanowiły od początku XVIII w. aż do 1806r. odrębną jednostkę gospodarczą określaną jako całość dobrami sernickimi lub kluczem sernickim. Posiadał on własny aparat urzędniczy, kancelarię, sądownictwo dominalne, aparat finansowy. Dwór w Sernikach był więc zorganizowany na wzór dworów panujących. Właściciele dóbr przebywali raczej tu sporadycznie, z wyjątkiem jednak dóbr Wólki Zabłockiej, gdzie aparat urzędniczy miał mniejszy wymiar, a właściciele czy dzierżawcy gospodarowali w nim osobiście.

Pod względem gospodarczym parafia sernicka miała charakter rolniczo-przemysłowy z rozwijającymi się gałęziami przemysłu, zwłaszcza rolno-przetwórczego oraz drzewnego, a w XIX w. także włókienniczego.

          Jedną arterią komunikacyjną była rzeka Wieprz. Najbliższa natomiast drogą komunikacyjną lądową był tzw. Trakt litewski, biegnący z Lublina, przez Łuckę i Lubartów, w odległości 2 km od Sernik.

            Z ważniejszych dróg na terenie parafii należy wymienić gościniec łączący trakt litewski z Ostrowem, biegnący od Łucki przez Serniki, Wole Sernicka, Wólkę Zabłocką i dalej poza granicami parafii, przez Kolechowice do Ostrowa. Głównymi ośrodkami kontaktów, zwłaszcza handlowych, były najbliższe ośrodki miejskie: Lublin, Lubartów, Ostrów.

            Probostwo sernickie posiadało własne gospodarstwo rolne, zwane folwarkiem, o powierzchni 73 mórg 36 prętów. Folwark ten był administrowany przez plebana, który utrzymywał czeladź pracującą w jego gospodarstwie. W XIX w. podejmowano także wiele śmiałych inicjatyw gospodarczych. Wśród nich należy wymienić nieudane próby zorganizowania przędzalni bawełny i fabryki sukna. Natomiast duże zyski przyniosła cukiernia w Sernikach, która należała do największych w Królestwie Polskim. Funkcjonowały tutaj także fabryka guzików i papiernia.

            Liczba ludności zamieszkującej teren parafii Serniki jest znana dopiero od schyłku 30. lat XVIII w. Informacje pochodzące z dokumentów z wizytacji parafii. Najwięcej ludności skupiało się w Woli Sernickiej i Ruskiej Woli. Następne miejsce pod względem liczby ludności zajmowały Serniki, siedziba parafii. Najmniejszą miejscowością była Podpałecznica.

            Stan liczbowy ludności całej parafii wykazuje stałą tendencje rozwojową, zależną od sytuacji gospodarczej i politycznej.

Po względem struktury wyznaniowej ludność całej parafii przedstawia się dość jednolicie na korzyść wyznania rzymskokatolickiego. Różnicowała ją w niewielkim stopniu ludność żydowska.

            Na przełomie XIX i XX wieku kościół parafialny w Sernikach był dwukrotnie remontowany przez ówczesnego proboszcza ks. Józefa Januszewicza.

            W latach 1908-1978 w tej świątyni przeprowadzono jeszcze sześć remontów. Dotyczyły one m.in.: remontu wieży i dachu kościoła, odnowienia ołtarzy: bocznych i głównego, ambony oraz chrzcielnicy. Wymieniono drzwi i okna. Założono elektryczną instalację świetlną oraz ogrzewanie kościoła piecami akumulatorowymi, przeprowadzono jego radiofonizację.

            Najwięcej remontów zostało przeprowadzonych przez proboszcza ks. Władysława Lachowskiego w latach 1972-1978. Dotyczyły one nie tylko odnowienia wnętrza, ale również dzwonnicy i dachu na kościele. W tym czasie podjęto także wiele inicjatyw na rzecz rozbudowy budynków parafialnych. Równocześnie rozpoczęto prace porządkowe na cmentarzu grzebalnym, kontynuowane przez księży proboszczów: Jana Bednarę, a później Czesława Biziorka. W 1978 wybudowano nowa plebanię.

W latach 1983-1984 w parafii oddano do użytku wiernych trzy kaplice: pw. Najświętszego Serca Jezusowego w Wólce Zabłockiej, pw. Miłosierdzia Bożego w Nowej Woli, pw. MB Częstochowskiej w Nowej Woli. Decyzje o budowie własnych świątyń zapadły prawie równocześnie na początku 1983 r. Wiosną tegoż roku rozpoczęto prace budowlane w Nowej Woli, Nowej Wsi i Wólce Zabłockiej. We wszystkich wyżej wymienionych miejscowościach prace zarówno fachowe, jak i pozostałe wykonano społecznie. Ogromne zaangażowanie wiernych przyczyniło się do tego, że do końca 1983r. wstępnie zakończono budowę świątyń.

            Pierwsza Msza św. Odprawiona została w Wólce Zabłockiej 13 grudnia 1983r., w Nowej Wsi 1 stycznia 1984r., a 22 kwietnia 1984 r. w Nowej Woli. Inicjatorem budowy świątyni był ówczesny proboszcz parafii Serniki ks. Władysław Lachowski. Wspierał on budowniczych zarówno duchowo, jak i materialnie. Troskę nad wykończeniem świątyni przejął po odejściu ks. Władysława Lachowskiego nowy proboszcz ks. Jan Bednara.

Od 10 marca 1991r. proboszczem parafii jest ks. Kanonik Czesław Biziorek, który z wielkim zapałem, przy współpracy wiernych, podjął się przeprowadzenia remontu kościoła i cmentarza grzebalnego. Praca przy remoncie wnętrza kościoła trwały w latach 2002-2003. Poddano go renowacji, konserwacji oraz wykonano złocenia obiektów zabytkowych: ołtarza głównego i obrazów w nim znajdujących się – św. Marii Magdaleny i Boga Ojca, ołtarzy bocznych (dużych) oraz ambony i chrzcielnicy. Równocześnie przeprowadzono gruntowny remont organów z poł. XVIII w. głównym fachowcem w tej dziedzinie był ojciec dr Waldemar Kapeć – dominikanin z Lublina. Renowacja i konserwacji poddano także elewację zewnętrzną kościoła oraz przeprowadzono remont wieży, polegający na wymianie rynien i rur spustowych.

            W 2003 r. parafia sernicka obchodziła swoje 400-lecie, 22 lipca – w dzień liturgicznego wspomnienia św. Marii Magdaleny – w sernickiej parafii odbyły się uroczystości odpustowe, w których wspólnota parafialna dziękowała Bogu za 400 lat istnienia. Uroczystościom przewodniczył ks. Abp Józef Życiński. Zaproszono na nie również księży pracujących w tej parafii oraz księży rodaków. W uroczystościach uczestniczyły też siostry zakonne, wywodzące się z parafii, a jest ich 18. wśród nich jest siostra dr Janina Kowalczyk, która na Wydziale Historii KUL napisała obszerną pracę o parafii serniki, na podstawie której w dużej części opracowano niniejszy artykuł. Stąd wywodzą się również: siostra pracująca w nuncjaturze apostolskiej w Zambii, misjonarka pracująca na Syberii, siostry starowiejskie oraz kilka sióstr bezhabitowych. Niektóre z nich pracują w Ameryce, a pozostałe w kraju. Na uroczystości zaproszono również przedstawicieli władz gminnych i powiatowych.

Opis pochodzi z http://serniki.eurzad.eu