Dworek Mikołaja Reja w Nagłowicach wybudowany został prawdopodobnie w latach  1798-1800. Jak wyglądał pierwotnie nie wiadomo - przekształcono go w XIX-wieku  kilkakrotnie. Budowniczym był Kacper Walewski herbu Kolumna, poseł na Sejm Czteroletni.  Kacper Walewski zmarł w 1806 roku, natomiast jego żona Maria z Dąbskich Walewska  gospodarowała w Nagłowicach od 1832 roku. W tym czasie otoczyła dworek parkiem sadząc modrzewie, lipy i graby. W wyniku podziałów rodzinnych w 1853. Nagłowice nabył senator Kosicki z Koszyc i Zakrzowa,  żonaty z Marią z Walewskich. Rodzina Kosickich mieszkała w Nagłowicach w czasie powstania Styczniowego. W 1878 roku Nagłowice dziedziczył Józef Kosicki. Powiększył on dworek, założył nowy park, ufundował kościół i wytyczył cmentarz. Dzieci Józefa Kosickiego sprzedały Nagłowice w 1914 roku księciu Januszowi Radziwiłłowi. W 1928 roku, na mocy działów familijnych, Nagłowice otrzymał Michał Radziwiłł i połączył je ze swoimi dobrami - Oksę i Chyczą. W okresie międzywojennym książę wybudował obszerny pałac, w którym obecnie mieści się Dom Dziecka. Po zakończeniu II-wojny światowej majątek rozparcelowano. Do listopada 1945 roku pałac i dworek były w posiadaniu Związek Literatów Polskich. Z okazji 400-lecia śmierci Mikołaja Reja, w 1969 roku w dawnym dworku Walewskich zorganizowano Izbę Pamięci "Ojca literatury polskiej".
Dworek ulegał dalszej dewastacji. Jego gruntowna renowację przeprowadzono dopiero w latach 80-tych. Od września 1988 r. do świeżo wyremontowanych pomieszczeń dworku przeniesiono Gminną Bibliotekę Publiczną, która wraz ze stała wystawą biograficzno- literacką, i przyjęła nazwę Dworek Mikołaja Reja w Nagłowicach.

Źródło: http://swietokrzyskie.org.pl/warto-zobaczyc/muzea/401-dworek-mikolaja-reja-w-naglowicach

Wydaje mi się, że o Reju nie ma co rozpisywać, no ale dla ścisłości wrzucę tekst

Urodził się w zamożnej rodzinie szlacheckiej w Żurawnie na Rusi Czerwonej jako syn wdowca, Stanisława, i Barbary Herburt (1480-1550, córka Piotra Herburta, wnuczka Jana Herburta z Odnowa, prawnuczka Frydrusza z Chlipel) - wdowy po dziedzicu Żurawińskim, która przedtem poślubiła ok. 1500 r. Balcera Dąbrowskiego. Jej synem z trzeciego małżeństwa, zawartego ze Stanisławem Rejem był późniejszy pisarz Mikołaj Rej.

Mikołaj odebrał fragmentaryczne wykształcenie; najpierw 2 lata w Skalbmierzu, potem kolejne 2 we Lwowie - w 1518 został zapisany w poczet studentów Akademii Krakowskiej, gdzie nie kwapił się do nauki i - jak napisał w swojej biografii - poznał co to dobre towarzystwo. Lata młodzieńcze spędził w nieograniczonej swobodzie w rodzinnej wsi; polował, łowił ryby - zachwycał się światem natury. W 1525 ojciec wysłał Reja na dwór magnacki Andrzeja Tęczyńskiego. Był to moment przełomowy w życiu Reja: zdobywał tam przede wszystkim ogładę towarzyską, uczył się literatury, stylistyki i ortografii. Został sekretarzem Tęczyńskiego. Po śmierci ojca pozostał na wsi i planów dalszej edukacji nie zrealizował. Rej popełniał liczne błędy faktograficzne, używał często wyrażeń wulgarnych. Przypuszczalnie jednak było to ze strony Reja udawanie człowieka prostszego, niż był w rzeczywistości, aby zbliżyć się do narodu i mówić jego codziennym językiem. Rej był utalentowanym samoukiem, który rozwijał rodzimy, "swojski" nurt polskiego odrodzenia.

Był jednym z pierwszych poetów piszących w języku polskim. Założył miasta: Rejowiec i Oksę oraz liczne wsie. Ożenił się z Zofią Kościeniówną z Sędziszowa - siostrzenicą arcybiskupa lwowskiego Andrzeja Boryszewskiego, który kupił krewnym wiele dóbr ziemskich (1531). Przebywał u boku kalwinisty hetmana wielkiego koronnego Mikołaja Sieniawskiego, zetknął się z przedstawicielami reformacji i między rokiem 1541 a 1548 przeszedł na luteranizm, potem na kalwinizm i rozpoczął intensywną działalność religijną. Uczestniczył w synodach, zakładał w swoich dobrach zbory i szkoły. Toczył spory teologiczne i majątkowe z Kościołem katolickim. Nie opuścił - jak pisał Andrzej Trzecieski - "żadnego sejmu, zjazdu, ani żadnej koronnej sprawy". Nigdy nie wyjeżdżał za granicę, z czego był dumny. Kilkakrotnie był posłem z różnych ziem. Popierał szlachecki ruch egzekucyjny zmierzający do oddania zagarniętych dóbr królewskich. Utrzymywał bliskie kontakty z dworami Zygmunta I Starego i Zygmunta II Augusta. Wciąż zmieniał miejsca pobytu, zdobywał nowe majętności. Uzyskał także pozwolenie na lokację dwóch miasteczek – Okszy (obecnie Oksa) i Rejowca (Chełmskie), w którym prawdopodobnie zmarł. Miejsce pochówku Mikołaja Reja dotychczas pozostaje nieznane, ale niektórzy badacze sądzą, że poeta mógł zostać pochowany w Oksie. Wielokrotnie brał udział w sejmach walnych i uważał swoje pisarstwo za odpowiedzialną misję społeczną. Poseł z województwa ruskiego na sejm 1564 roku

Był ruchliwy, jowialny, dowcipny, otwarty wobec ludzi. Bywał też porywczy, kłótliwy, skąpy, bezwzględny i skłonny do pieniactwa. Ceniono go jednak powszechnie, również jako pisarza rozmiłowanego w polszczyźnie.

Przez katolików, którzy wypominali mu profanację kościołów, wypędzanie księży katolickich i prześladowanie zakonników nazywany był szatanem rozwiązanym, smokiem z Okszy, Sardanapalem Nagłowskim

Źródło http://pl.wikipedia.org/wiki/Miko%C5%82aj_Rej