Już w 1325 roku w Dzierzgowie istniał Kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP. Świątynia była zbudowana z drewna, wewnątrz pomalowana. W środku znajdowała się chrzcielnica, a obok niej stała metalowa szafa na oleje święte. W kościele była również ambona wykonana z drewna i aż pięć ołtarzy. W ołtarzu głównym znajdowało się pozłocone tabernakulum. W nawach bocznych umieszczone były ołtarze pod wezwaniem św. Klemensa, papieża, św. Michała Archanioła i św. Anny. W piątym ołtarzu znajdował się wizerunek Chrystusa Ukrzyżowanego. Na zewnątrz kościoła znajdowała się dzwonnica z dwoma dzwonami. Rocznicę poświęcenia świątyni obchodzono tydzień po Bożym Ciele. W XVIII wieku kościół ten był jednak stary i wymagał remontu, a nawet przebudowy. Dlatego też w 1752 roku ks. Antoni Wesołowski wybudował nowy kościół drewniany na fundamentach murowanych. Ten kościół przetrwał aż do roku 1913. był konsekrowany w 1797 roku przez biskupa Franciszka Podkańskiego. Wraz z kościołem wybudowano nową drewnianą dzwonnicę. Głównym cieślą kościoła był Stanisław Żabiński, a on sam miał do dyspozycji ośmiu pomocników. W wielkim ołtarzu umieszczony był Obraz Matki Bożej Dzierzgowskiej, po lewej stronie znajdował się boczny ołtarz z Chrystusem na krzyżu, wyżej umieszczono obraz św. Antoniego. Kiedy kopano nowy fundament kościoła, kości które znaleziono, zostały pogrzebane w innym miejscu, a drewno ze starego kościoła wykorzystano do budowy budynku gospodarczego.
            Ponieważ i ten kościół dzierzgowski też nie był duży, na początku XX wieku parafianie przystąpili do budowy kolejnego, trzeciego już kościoła w historii parafii. W maju 1903 roku poświęcono kamień węgielny pod budowę kościoła, a sama budowa trwała 10 lat, aż do roku 1913. konsekracji nowego kościoła dokonał biskup F. Sonik, sufragan kielecki 18 września 1938roku. Kościół ma charakter neogotycki i jest najokazalszy w tej okolicy. Facjatę tworzą dwie wyniosłe, kilkupiętrowe, kwadratowe, ostro zakończone wieżyce. Do wnętrza wchodzi się przez portal główny ozdobiony czterema kolumnami. Nad nim widnieje figura Matki Bożej, po obu stronach dwaj aniołowie i napis 1903. obok głównego wejścia dwa ołtarze boczne, w kruchtach kraty adoracyjne. Jest to kościół o trzech nawach, obszerny, widny, wysoki. Nawę główną oświetla 10 okien, po 5 z obu stron i okrągłe za wielkim ołtarzem. W bocznych nawach jest po dwa okna. Do kościoła przylegała sklepiona zakrystia i tzw. Skarbczyk. Posadzka była terakotowa. Główny ołtarz w stylu gotycko- romańskim został przebudowany i powiększony za księdza E. Skowery. W tym właśnie ołtarzu umieszczono cudowny obraz NMP. W nawie od południa stał tymczasowy ołtarz z napisem: „Dar Warszawian kościołowi w Dzierzgowie na pamiątkę jubileuszu w 1913 r. organizator składek J. Drążkiewicz” w zakrystii znajdowała  się starożytna mała montstrancja oparta na sześciu półkolach ze średnicą podstawy 14 cm. Za probostwa Skowery zakupiono nowy dzwon ważący 300kg.

Źródło: http://www.zsradkow.za.pl/dzieje_parafii_w_dzierzgowie.htm