Choć urodził się w Kwidzynie, by następnie mieszkać w Opolu Lubelskim i Skarżysku Kamiennej, to właśnie z Buskiem związana jest postać Wojtka Belona – pieśniarza, poety, założyciela legendarnej już Wolnej Grupy Bukowina.

Trzynastoletni Wojtek wraz z rodzicami i siostrą zamieszkał w Busku-Zdroju w 1965r. Skończył tu szkołę podstawową, a następnie Liceum Ogólnokształcące. Już wtedy dał się poznać jako zapalony turysta, członek PTTK, który wszędzie zabierał ze sobą swoją gitarę. To właśnie w wieku licealnym pierwszy raz wystąpił publicznie z własnymi piosenkami. Latem 1971, wraz z koleżanką z buskiego liceum, Grażyną Kulawik, zadebiutowali razem na IV Giełdzie Piosenki Turystycznej w Szklarskiej Porębie i zdobyli jedną z głównych nagród. To dało początek Wolnej Grupie Bukowina. Od września 1971 do czerwca 1972r. mieszkał w Tarnowie, gdzie studiował Wychowanie Muzyczne w tamtejszym Studium Nauczycielskim i współtworzył zespół Litsong przy DK Azoty. Następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie rozpoczął studiowanie filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Znaczącym sukcesem Wojtka była pierwsza nagroda na Festiwalu Piosenki i Piosenkarzy Studenckich w Krakowie w 1974. Od tej pory Wolna Grupa Bukowina znalazła się w gronie najlepszych i najpopularniejszych przedstawicieli piosenki studenckiej i turystycznej i jeździła z koncertami po całym kraju. Śpiewanie stało się ich źródłem utrzymania. Z czasem, jak twierdził Wojtek, zatracili pierwotny sens swego muzykowania, jakim było wspólne bytowanie, wspólnie przeżywana radość ze śpiewania, z bycia razem. Dlatego w 1982 zespół zawiesił działalność. Przez krótki okres Belon współpracował z "Wałami Jagiellońskimi". Po odejściu z tej grupy występował samodzielnie, albo z gitarzystami "Bukowiny": Wojciechem Jarocińskim, Wacławem Juszczyszynem czy Janem Hnatowiczem. Na Ogólnopolskim Przeglądzie Piosenki Turystycznej "Włóczęga '85" w Zielonej Górze wystąpił gościnnie, akompaniując sobie na gitarze. Recytował swoje nowe wiersze, śpiewał stare i nowe pieśni.

Na więcej nie starczyło mu już czasu. Zmarł w wieku 33 lat w nocy z 3 na 4 maja 1985r. w Krakowie, pozostawiając żonę Joannę i córkę Olgę. Okoliczności jego śmierci przez lata pozostawały niewyjaśnione, choć domyślano się, że były związane z chorobą alkoholową. Poza tym artysta od wczesnej młodości, zmagał się z bolesnym schorzeniem nerek.
Na stronie Wolnej Grupy Bukowina o śmierci Belona napisano: "... krążą dziesiątki historyjek. Prawda jest tylko jedna, lecz nie będzie nigdy ci udostępniona. Ci, którzy ją znają, strzegą jej bardzo starannie”. Jego pogrzeb odbył się w Busku-Zdroju 8 maja 1985.

Tematyka wierszy i piosenek Belona jest dość zróżnicowana. Dużą część utworów poświęcił on opisaniu niepowtarzalnego klimatu górskiego krajobrazu, nawiązując do twórczości Jerzego Harasymowicza (Pejzaże harasymowiczowskie, Sprzysiężenie górskiego kamienia). W utworach tych przyroda jest często pretekstem do poruszenia innych tematów takich jak potrzeba bliskości czy przyjaźni z drugim. Często są one bezpośrednim apelem skierowanym do ludzi podobnie czujących jak autor (Bez słów, Bukowina II, Pieśń Łagodnych) i zawierają krytykę bezrefleksyjnego sposobu życia w wielkich miastach (Chyli się dzień do kresu, Nocna piosenka o mieście).

Część piosenek pieśniarz poświęcił także historiom prostych, zwyczajnych ludzi, nieraz zainspirowanych autentycznymi wydarzeniami (Majster Bieda, Ballada o Cześku Piekarzu). Kilka jego utworów dotyczących miłości miało bardzo osobisty charakter i poświęconych było żonie Joannie (Kołysanki dla Joanny, Między nami, Poślę dziewczynie).

Innym nurtem twórczości poety są gorzkie, nieraz sarkastyczne utwory wyrażające uczucia związane z przemijaniem (Bar na Stawach, P.S. jesiennej miłości, Piosenka o zajączku), a także przeczuciem nadchodzącej śmierci (Jakże blisko).

Pomimo upływu wielu lat od śmierci Belona, pamięć o nim jest ciągle żywa. Wojtkowi, jak mało któremu twórcy, udało się to, że jego pieśni, mimo iż rzadko prezentowano je w radiu czy telewizji, znane są szeroko i śpiewa je wielu ludzi. Nie zapominają o nim także artyści, jego dawni przyjaciele, jak i ci młodzi, wychowani na pieśniach „mistrza Wojciecha”. Pamięci Belona poświęconych zostało ponad 20 utworów, kilka z nich wykonuje bardzo znany w kręgach piosenki poetyckiej zespół Stare Dobre Małżeństwo.Imieniem Wojtka Belona nazwano też odbywający się rokrocznie w Busku-Zdroju Ogólnopolski Festiwal Piosenki „Niechaj zabrzmi Bukowina”, organizowany przez Buskie Samorządowe Centrum Kultury.

Co zaś się tyczy samego kesza... szukać go trzeba w najbliższej okolicy samego pomnika. Kesz to mikro-magnetyk ukryty w dosyć oczywistym miejscu, niestety dosyć mocno uczęszczanym przez mugoli. Zdesperowani mogą się podeprzeć podpowiedzią kodowaną lub spojlerem. Uwaga na kamery!