Nazwa cukier pochodzi podobno od wyrazu "zukru" używanego przez mieszkańców Trypolisu dla określenia produktu z trzciny cukrowej sprowadzanego z Indii. W starożytnej Grecji i Rzymie cukier był użytkowany jako środek leczniczy tzw. "biała sól indyjska"; nazwa ta była używana również naterenie średniowiecznej Polski. Ojczyzną trzciny cukrowej a więc i cukru była Bengalia, głównie prowincja Bihar nad Gangesem. W średniowieczu przeniesiono uprawy trzciny cukrowej na Santo Domingo, a potem do Brazylii i Meksyku i stamtąd od połowy XVI w. sprowadzono cukier do Europy. Stosunkowo wysoka cena cukru skłoniła do poszukiwań roślin cukrodajnych w Europie, gdyż próby uprawy trzciny cukrowej w naszej części świata nie udawały się. W 1590 Oliver de Serres pierwszy zwrócił uwagę na zawartość cukru w korzeniach dziko rosnących nad brzegami Morza Śródziemnego buraków. W 1747 r. chemik niemiecki Andrzej Zygmunt Marggraf przedstawił Akademii Berlińskiej rozprawę, w której dowiódł istnienie cukru w burakach i wskazał, iż ma ona tę samą chemiczną strukturę co cukier w zachodnioindyjskiej trzcinie. Jego odkrycie niespotkało się jednak z szerszym zainteresowaniem uczonych i króla Ferdynanda Wielkiego. Dopiero wieloletnie prace ucznia Marggrafa -Franciszka Karola Acharda przyniosły sukces. 11 stycznia 1799 roku Achard przedłożył królowi pruskiemu Fryderykowi Wilhelmowi III próbkę cukru buraczanego, model aparatów wytwórczych i pierwszą rozprawę o produkcji cukru z buraków wraz ze wskazaniem na korzyści chemiczne jakie może ona przynieść. Epokowe stały się miesiące marzec i kwiecień 1802 roku. Wtedy właśnie Achard uruchomił w Kowarach na Śląsku pierwszą na świecie buraczaną kampanię cukrowniczą. Rok 1802 jest odtąd uważany za początek światowego cukrownictwa buraczanego, a resztki murów cukrowni w Kowarach, jak również grób F.K. Achardaz pamiątkową płytą w Mydlnicy Klasztornej, są pieczołowicie chronione przez polskich cukrowników.

W marcu 1899 roku właściciel majątku Borowiczki Władysław Frybner odstępuje część swoich gruntów pod budowę cukrowni. Miesiąc później powstaje komitet budowy cukrowni. W czerwcu 1899 głównym projektantem cukrowni zostaje inżynier Rossman. 14 października 1899 roku w miejscowości Borowiczki wmurowano kamień węgielny pod budowę cukrowni, a w lutym 1900 - spisanie aktu założycielskiego Towarzystwa Akcyjnego Fabryki Cukru i Rafinady Borowiczki. Prace budowlane oraz wyposażanie cukrowni w niezbędne maszyny przebiegało sprawnie i już w roku następnym udało się przeprowadzić pierwszą kampanię cukrowniczą, podczas której wyprodukowano 1494,9 ton cukru. Pierwszym dyrektorem jest Stanisław Jordan, dotychczasowy dyrektor cukrowni Izabelin w Glinojecku. Aż do 1904 r. biuro zarządu mieści się w Warszawie, a nie w Płocku. W 1905 r. cukrownia otrzymuje pozwolenie eksportowe wydane przez ministra finansów Rosji na wywóz cukru do Petersburga. W 1935 r. oddany zostaje do użytku kościół w Imielnicy. Największe zasługi przy budowie ma właśnie cukrownia.
W roku 1954 oraz w latach 1968 - 1971 cukrownia ponownie była gruntownie modernizowana, dzięki czemu zakład stał się w pełni nowoczesny. W 1985 r. następuje zmiana nazwy na Cukrownia Borowiczki im. Wincentego Witosa. 10 lat później kolejna zmiana nazwy na Cukrownia Borowiczki SA w Płocku. W 1997 r. zakład notuje największą w dziejach produkcję cukru: 23 746 ton. W roku 2000 Cukrownia Borowiczki posiadała zdolność przerobową 2200 ton buraków na dobę oraz możliwość produkcji 350 ton cukru na dobę.

Obecnie zakład jest w stanie likwidacji.